Freeriden en toeren rond de Mont Blanc

Je hebt altijd al eens willen proberen hoe het is om een toerski- of splitboardtochtje te maken. Maar je hebt natuurlijk geen zin om meteen al het materiaal te kopen of voor een hele week te huren. Dan is de jaarlijkse toertrip van Outdoor XL perfect voor jou! Wij stellen al het materiaal ter beschikking en onder begeleiding van erkende gidsen ga je 3 dagen op pad. Een verslag van onze trip in januari 2020.

Op naar het dak van de alpen

De omstandigheden voor onze toertrip van 2020 zijn totaal niet te vergelijken met een jaar geleden. Toen gingen de Alpen gebukt onder een dik pak sneeuw en was het vanwege het grote lawinegevaar een hele uitdaging om een gebied te vinden waar het maken van een toertochtje verantwoord was. In januari 2020 heeft het al weken niet gesneeuwd. We kiezen voor het zuiden omdat ze daar aan het begin van de winter de meeste sneeuw hebben gehad. Daarnaast willen we toegang tot grote hoogte hebben omdat de temperaturen soms de pan uitrijzen. En wat is dan beter dan de regio rond de Mont Blanc, de hoogste berg van de Alpen? Vanwege de sfeer, de goede koffie en dito eten, kiezen we voor de Italiaanse kant: Courmayeur.  Onze gids, Roeland van Oss, kent de regio op zijn duimpje, want zijn basis ligt in Chamonix, net aan de andere kant van de berg. Met zeven skiërs en twee splitboarders trekken we erop uit.

Dag 1: Freeriden

Om 8 uur meldt onze gids Roeland van Oss zich bij ons hotel om met iedereen kennis te maken en de plannen voor de dag toe te lichten. Vandaag staat freeriden in het ‘Youla’ skigebied op het programma. We beginnen meteen omdat iedereen nog ski’s of snowboards aangemeten moet krijgen. We hebben diverse modellen meegenomen en iedereen mag zijn voorkeur opgeven. Na een half uurtje schroeven is al het materiaal klaar voor gebruik. Uiteraard kunnen we niet vertrekken voordat ook al het lawinemateriaal is gecontroleerd. Schep, sondeerstok, lawinepieper en airbag. Zijn alle airbags voorzien van een patroon? En zijn alle handels (‘triggers’) in orde? De lawinepiepers worden uitgebreid getest op ontvang- en zendfunctie en als dat allemaal in orde blijkt kunnen we op pad. Boven aangekomen doen we een korte ‘opwarmafdaling’ en dan duiken we een grote kom in. Roeland had al duidelijk gemaakt dat we geen dikke poederdag moeten verwachten en dat blijkt niet gelogen: de sneeuw is hard en ‘griffig’, zeg maar gerust agressief. Vanuit de kom hebben we al een prachtig uitzicht op de zuidkant van de Mont Blanc die pal tegenover het skigebied ligt. Deze kant is de meest woeste en steilste kant van de top van de Alpen. Indrukwekkend! Na een korte afdaling komen we weer bij een stoeltjeslift uit en nu gaan we naar het hoogste punt van het skigebied: de ‘Cresta d’Arp’. De lift daar naartoe is op zich al een avontuur: een antiek sigarenblikje dat staanplaatsen biedt aan net 10 man/vrouw brengt ons naar de top. Echt even terug in de tijd! Boven zijn geen pistes en alleen een fraai uitzichtpunt. Er komen hier dan ook veel wandelaars naar boven. Roeland duikt onder een koord door en neemt ons mee naar een col verderop. De traverse daarnaartoe stelt nog even technische eisen aan onze snowboardvrienden. Na de col is het passen en meten op een steile afstap tussen de rotsen, gevolgd door nog een traverse met een kort ‘hier-maar-beter-niet-vallen’-stukje. Daarna wachten een paar grote fraaie hellingen die een festijn moeten zijn als het gesneeuwd heeft! Maar zelfs nu is het al fantastisch; de sneeuw is zeker niet slecht en lager in de afdalingen kunnen we zelfs wat losse sneeuw vinden in een paar mooie geulen. Daarna gaan we een stuk door een bos om te eindigen bij een grote beek. Even zoeken waar we kunnen oversteken en dan volgen we een pad om uiteindelijk op een wandelgebied annex langlaufloipe uit te komen. De hele afdaling heeft maar liefst 1200 hoogtemeters overbrugd! Hoewel hier een paar leuke restaurants zijn, stappen wij in de lift om te mikken op de tip van Roeland: het ‘Maison Veille’. Eigenlijk moet je reserveren, maar we hebben geluk, hoewel de tent bomvol zit. Een rasechte Italiaanse druktemaakster steelt de show in de bediening en maakt het meteen gezellig. Het eten is prima en de ambiance geweldig. Na de lunch maken we nog een afdaling door het bos alvorens ons te wagen aan de Italiaanse apres-ski: ingetogen. Leuk muziekje en een onafzienbare tafel met lekkere (gratis) hapjes!

Dag 2: Toeren

Op de tweede dag van onze trip staat het toeren centraal. In alle vroegte worden weer andere ski’s op maat gezet en de vellen erbij gezocht. We rijden vanaf Courmayeur in de vroege ochtend naar de Colle San Carlo, bij wielerliefhebbers mede bekend van de Giro. Ons doel is de ‘Aiguille  de la Croix’ ofwel ‘Punta della Croce’ (veel is nog Franstalig in dit dal). We doen de vellen onder en vanaf de col lopen we het bos in en we zijn meteen alleen op de wereld! Na een half uurtje komen we nog twee sneeuwschoenwandelaars tegen, maar verder blijft het leeg. Wat een rust! Het is bovendien schitterend weer en iedereen loopt in zijn eigen tempo en geniet. Na verloop van tijd komen we bij een meertje aan en daar eten en drinken we wat. Voor ons ligt een enorm amfitheater met bergen en in gedachten zie ik alle afdalingen die hier mogelijk zijn. We beginnen nu langzaam maar zeker aan het steilere deel van de beklimming en we leggen uit hoe je ‘kickturns’ met ski’s of splitboard kunt maken. Iedereen blijkt een waar talent te zijn!

Er zijn wat problemen met één van de splitboards en dat kost veel tijd om op te lossen en bovendien hebben we vanochtend iets te lang een ‘Italiaans ritme’ aangehouden en zijn dus later dan gepland van de col vertrokken. Om een lang verhaal kort te houden: we gaan de top net niet halen. Als we tenminste niet in het donker willen afdalen. Het eerste deel van de afdaling zijn prachtige hellingen met wat spaarzame bomen waar je heerlijk tussendoor kunt afdalen. Rond de bomen ligt heerlijke losse sneeuw. De eerste echte ‘poeder’ is gevonden! De afdaling is lang en mooi en eindigt uiteindelijk bij het langlauf trainingskamp van Arpy. Ten behoeve van de langlaufers is er een leuk restaurantje dat open is en we laten ons de versnaperingen goed smaken. We kletsen gezellig even na voordat Roeland en Kees nog 330 hoogtemeters naar boven gaan rennen om auto’s op te halen die nog op de col staan. De rest drinkt nog wat. Terug in het hotel laten we ons het drie gangendiner goed smaken!

Dag 3: De Vallee Blanche

We proberen altijd om op de derde dag rond 14 uur af te ronden omdat iedereen dan nog naar huis moet rijden. Vandaag zal dat niet gaan lukken. Toch tekent niemand bezwaar aan als we het plan ontvouwen: We gaan vroeg naar boven met de nieuwe Skyway Monte Bianco naar de Punta Hellbronner op 3462 meter. Dat is een stuk lager dan de wereldberoemde Aiguille du Midi (3842 m) aan de Chamonix zijde van het massief. Maar het grote geheim is: het uitzicht is hier veel spectaculairder! En we hebben nog geluk ook, want het is strakblauw en helder. Het lijkt alsof je de Mont Blanc kunt aanraken, en deze zijde is bovendien heel erg ruig, maar ook de Grand Paradiso, het skigebied van Tignes, de Zuidalpen (Barre des Ecrins en consorten) en naar het oosten de Monte Rosa en de Matterhorn zijn duidelijk zichtbaar. Onwaarschijnlijk! De afdaling van deze kant begint op de Glacier du Géant om later aan te sluiten bij de klassieke route van de bekende ‘Vallée Blanche’. De eerste hellingen zijn enorm en er is ruimte om je eigen spoor te trekken. Bij de volgende helling al net zo, voordat Roeland voor het eerst waarschuwt voor mogelijke gletsjerspleten en niet veel later passeren we een fraaie gletsjerbreuk aan onze rechterhand. Niet lang daarna sluiten we aan bij de klassieke route en kunnen we in verschillende gletsjerbreuken het blauwe ijs aanraken. Af en toe moeten we één voor één een maximaal 1 meter brede sneeuwbrug over een spleet oversteken: dan is het even goed concentreren! De omgeving is magisch: omringd door de enorme bergen van het Mont Blancmassief en glijdend door het prachtige gletsjerlandschap. Uiteindelijk komen we op het befaamde ‘Mer de Glace’ uit, of liever: wat daar van over is. Bij het eindpunt wacht de trein van Montenvers, maar tegenwoordig moet je een enorme klim maken om er te komen. Er zijn trappen aangelegd en onderweg deprimeren de bordjes met de jaartallen tot waar de gletsjer vroeger kwam wel enigszins. Vooral het eerste bordje met 2015 erop: dat verschil met nu is al heel erg groot! Je kunt aan de bordjes ook duidelijk zien dat het proces steeds sneller gaat.

De treinreis in de ogenschijnlijk gammele wagonnetjes, maar met een mooi uitzicht over het dal van Chamonix is zeker geen straf als afsluiting van het Grote Genieten in Italië. Bij de auto’s naast het stationnetje (die we daar van tevoren hadden neergezet) geven we de gordels en dergelijke aan Roeland terug en stappen volkomen voldaan in de auto’s. Alsof we een week van huis zijn geweest! Onderweg heb ik ruimschoots de tijd om te fantaseren over de mogelijkheden voor 2021….