Lenteskiën met de camper

Roadtrip Val di Sole

Het voorjaar is bij uitstek de tijd van het skiseizoen om er met de camper op uit te trekken. Lange dagen, niet meer zo extreem koud in de nacht en nog meer dan voldoende sneeuw. Door de huidige situatie moeten we deze lente helaas thuis blijven en kunnen we alleen maar hopen dat het volgend jaar weer kan.  Terugblikken kan gelukkig wel: een verslag van een roadtrip naar Skirama tijdens Pasen 2018.

De sneeuwcondities zijn uitstekend zoals vaak eind maart, begin april. Met een lekker tempootje snorren we over de Brennerpas richting een van onze favoriete bestemmingen Val di Sole in Trentino. Onderweg op de Duitse snelwegen opvallend veel Belgen, maar opvallend weinig Nederlanders die nog even van de sneeuw gaan genieten. Het zit niet meer in hun hoofd terwijl de mooiste periode in de bergen toch echt nu is. Massa’s sneeuw van het hele seizoen, de zon die per dag in kracht toeneemt hoog aan de hemel en het is heerlijk rustig op de pistes. Voor ons geen discussie, de camper pakken en of we go!

Pasta in plaats van aardappels

De eerste stop na de Brenner is vaste prik: de Spar in Vipiteno. Even kaas, spek, wijn, pasta en Italiaanse koekjes kopen. We zullen meteen maar even het vooroordeel wegnemen. Nee, de camper is niet over beladen met aardappels en blikken voer uit Nederland! Als liefhebber van de Italiaanse keuken én de Italiaanse skigebieden is de Spar in Vipiteno ideaal. We twijfelen nog even om nog een rondje te skiën op de Monte Cavallo, de huisberg van Vipiteno, maar besluiten voorzien van verse pasta, door te tuffen. Ik kan de route dromen. Eerst langs Brixen waarvandaan je naar de skigebieden in het Hochpustertal kan, en dan richting Bolzano en Trento. We hebben het gevoel alsof we op zomervakantie gaan en omdat je de hoge bergen weer uit rijdt na Bolzano lijkt het net of de sneeuwgrens steeds hoger komt te liggen. Maar wij weten beter, eind van de dag staan we met de wielen in de sneeuw.

Pejo, NIET doorvertellen!

De eerste stop is een typisch Italiaanse camping twee kilometer voor Pejo. We worden vriendelijk ontvangen, het sanitair is schoon met warme douches en de drooghokken voor de skispullen zijn prima verwarmd. Stroom aansluiten en klaar. Pejo is een van de kleinste skigebieden van de Skirama Dolomiti* wat in totaal uit acht skigebieden bestaat. Het bijzondere aan Pejo is dat er maar vijf liften zijn, maar waarvan de grote gondel wel even de 3000 meter aantikt. De volgende ochtend scoren we warme broodjes en even later parkeren we na tien minuutjes rijden de camper op de parkeerplaats bij het dalstation. Tien auto’s, twee campers. Kijk zo moeten we het hebben. Het is kenmerkend. Niemand op een aantal locals en reislustige skitoeristen na weten dit soort verscholen pareltjes te vinden. Met twee liften staan we op de top. Het uitzicht is magnifiek. De Brenta dolomieten in al haar glorie. Even diep ademhalen, genieten. Er is één piste omlaag, stevig rood in het begin en dan loopt hij lekker makkelijk uit. Links en rechts zijn wat afsteekjes als je de poeder zoekt. De eerste dag maar even inkomen en lekker cruisen. Stoeltje in en door het bos omlaag, volgende stoeltje in en via het centrale plein de dalafdaling. Wauw, wat een perfecte sneeuw. De zon heeft de toplaag inmiddels doen ontdooien en we laten perfecte sporen achter op de voorjaarssneeuw. We snijden dwars door de ribbels die de pistemachine zo keurig heeft neergelegd. Sorry!

Met een big smile staan we weer beneden. ‘Koffiie?’ ‘Ja cappuccino, maar wel bóven, op het terras.’

Tonale, ski-in-ski-uit!

De SS42 is de doorgaande route dwars door het Val di Sole. En ‘sole’ is er vandaag. De lucht is staalblauw en dit belooft een perfecte skidag te worden. Afgelopen nacht heeft het licht gesneeuwd, maar dat geeft boven op de gletsjer zeker tien twintig centimeter verse poeder. Tonale is precies het tegenovergestelde van Pejo. Geen oud dorpje, maar naast elkaar een reeks hotels boven op de Tonale Pas met souvenirwinkeltjes en wat restaurants. Een wir-war aan pistes en liften op de zuidhelling waar de skischool het druk heeft met busladingen dagjesmensen en beginners. De noordkant is ons domein: hoog alpine met een heuse gletsjerskigebied. Een vrij nieuwe moderne gondel tilt je in twee secties naar ja alweer 3000 meter plus vlak onder de top van de Cima Pesensa (3015m). En o wat is het daar een feest. Piepers op scherp, rugzak aansnoeren en push! We stuiven door de poeder en we hoeven niet ver te zoeken om ons eigen spoor te kunnen kiezen. Plek zat en de meeste skiërs kiezen voor de uitdagende zwarte en rode pistes. De freeride mogelijkheden zijn hier eindeloos. Er lopen prachtige routes terug naar de SS42 en je kunt zelfs tot in Vermiglio op 1260 meter komen. Je moet dan wel even een gids inhuren, want op een gletsjer doe je dat niet even zelfstandig. Wij maken drie rondjes bovenin en dalen dan af door een nauwe passages terug richting de Passo Tonale, buigen onderin linksaf en glijden over werkelijk een van de mooiste afdalingen van de Skirama naar Ponte di Legno. Het is een breed pad, in de zomer denk ik een bergweggetje waar je gemoedelijk over omlaag glijdt. Niks spannends, maar omdat het zo relaxed glijdt heb je tijd om naar de omgeving te kijken. Loodrechte rotswanden, steile passages, couloirs, gletsjerijs: hoog alpine in optima forma. De top van de Corno Lacoscuro met 3160 meter steekt fel af tegen de blauwe lucht. Wat een omgeving! ‘Koffie?’ ‘Ja cappuccino, maar wel bij Albergo La Tania dell’ Orso, daar kun je ook in het bubbelbad…mijn benen zijn verzuurd!’

Folgarida-Marilleva, pas op! Kinderen!

Het is echt een familieskigebied met veel makkelijke pistes, grote kindertuintjes en wat echt opvalt, het is super betaalbaar. Niet zo raar dat we de hele dag struikelen over de klasjes en families die op hun gemak met hun kinderen vakantie vieren. Na hardcore Tonale een soort rustdagje dus. We skiën van lift naar lift, doen een wat langere pauze, want het weer zit niet echt mee. Natte sneeuw en onderin zelfs regen. Tja, in april schijnt niet altijd de zon. Na de lunch knapt het weer iets op en vangen we soms een glimp op van de Brenta Dolomieten. We vinden een paar mooie rode pistes, cruisen richting Madonna di Campiglio wat direct met pistes en liften is aaneengesloten. We nemen uiteindelijk de dalafdaling terug en sluiten een heerlijke skidag af met een drankje.

Madonna di Campiglio, I love it!

Het heeft flair, internationale allure en ze is een beetje decadent. Maar ja, je bent niet voor niets Madonna! Mooie hotels van traditioneel tot design, hippe tenten en oude berghutten gebroederlijk naast elkaar, dure winkeltjes van de bekende merken vormen het dorp en het zit vol met Italianen die graag flaneren na een dagje skiën. Hier geen platte après-ski, maar wijnbars, loungeterrassen en trattoria’s. Wij zijn fan. Via de liften en pistes van Marilleva glijden we Madonna binnen. We steken de hoofdweg over via een skibrug en stappen in de gondel naar Passo Grostè op 2444 meter. Neem een boek mee of zorg dat je goed gezelschap hebt, want je bent wel even onderweg. Niet zo zeer vanwege de hoogte die je overbrugt, maar wel wat betreft de afstand. Maar dan krijg je ook wat. De kenmerkende bergen van de Brenta Dolomieten ontvouwen zich direct voor je neus. We skiën een paar rondjes bovenin om vooral te genieten van de rotsformaties. Scoren een beste cappuccino in Rifugio Graffer en dalen dan af naar het centrum van Madonna. Hier gaat een tweede gondel omhoog naar Monte Spinale op 2101 meter. Neem hier een kijkje in het moderne Chalet Fiat. De sponsor van deze hippe tent is overduidelijk en o zo kenmerkend voor de Italiaanse lifestyle. De Fiatjes 500 hangen in delen aan de muur.

We knallen via een steile zwarte  weer terug naar Madonna. Mooie hellingshoek, harde piste, dus vol op de kanten. Via de skibrug even naar de andere kant. Op de flanken van de Monte Pancugolo  (2276 m) en rond de Cinque Laghi is het heerlijk skiën. De sneeuw is verbazingwekkend licht en we besluiten even de geprepareerde pistes te verlaten. Oeps, neve polverosa! De valleitjes zijn fenomenaal. We vinden korte afsteekjes maar ook serieuze mooie afdalingen tussen het lage struikgewas en boompjes door.  Op de achtergrond de majestueuze rotsformaties van de Brenta Dolomieten. Wat een verrassing en wat is het fijn. ‘Pastaatje?’ ‘Nee, eerst de neve polverosa afkrassen!’

Pinzolo, waarom ook niet!

We zijn nog even nieuwsgierig of de lange verbindingslift tussen Madonna di Campiglio en Pinzolo niet alleen gemaakt is om de skiërs uit Pinzolo per lift in plaats van per auto naar Madonna te brengen. Oftewel is het de moeite waard om van Madonna naar Pinzolo te liften. Het is wederom een lange zit, eerst eindeloos omlaag en dan pas omhoog. Vervolgens direct een paar stoeltjes in om tot het hoogste punt Doss del Sabion op 2100 meter te komen. Leuke pistes, deels breed boven de boomgrens, dan weer heerlijk slingerend door de bossen. De afdalingen zijn wat kort, maar zeker uitdagend genoeg. Langzaam maar zeker steelt ook Pinzolo mijn hart. Een handig aangelegd skibergje even in de schaduw van de Koningin Madonna, maar juist daarom ook prijstechnisch zo interessant. En bij mooi weer biedt de Doss del Sabion misschien wel het mooiste uitzicht op de ‘Brenta’. Je kan de rotsen bijna aanraken, zo dichtbij lijkt het.

De ski’s zitten weer in de hoezen, de schoenen in de tassen. Het zit er weer op. We rijden dwars door de appelgaarden richting de Autostrada. Het gras in het dal is inmiddels felgroen, de koeien grazen al weer buiten. Het is 15 graden, het lente is gearriveerd in Trentino. Links af Brennero, rechtsaf Verona richting het Gardameer, Toscane en de Adria. De keus is lastig. ‘Rechtsaf?’ ‘Nee, maar op  één voorwaarde: dat we snel weer terugkomen!’

* Skirama Dolomiti is een samenwerking van acht skigebieden met één skipas. Naast de hierboven beschreven gebieden zijn Paganella Ski, Monte Bondone en Alpe Cimbra-Folgaria en Lavarone aangesloten. Kijk op skirama.it voor meer informatie.

Tip: boven op de Passo Tonale is op één parkeerplaats ruimte voor ongeveer vijftien campers die er mogen overnachten. Er zijn geen voorzieningen als warm water, stroom of een afvoer om je toilet te reinigen.

Over Bert Romani

Bert Romani is werkzaam bij OutdoorXL en heeft van zijn hobby zijn werk gemaakt. Hij is in de wintersportwereld geen onbekende. Als voormalig hoofdredacteur van Ski Magazine en later als uitgever van Wintersport Magazine is hij gewapend met fotocamera inmiddels in meer dan 400 skigebieden afgedaald. Zijn favoriete wintersportland is Italië en dat heeft vooral te maken met de prijs van een cappuccino en een bordje pasta...